من،
بسان اسطوره ای هستم،
که به باور مردمان زمان نرسید!
اسطوره ای،که افسانه ی بی تکرار زندگی اش،
سینه به سینه نقل نشد،
و به کتاب های درسی،
به قصه های شب کودکان نسل بعد و نسل های پس از آن،نرسید.
من،
اسطوره ای هستم که شنیده نشد.
که لا به لای سطور،گم شد.
و برای هیچ جمعِ حلقه زده به دور آتشی،تعریف
برای هیچ جمعِ نشسته در معبدی قرائت نشد.
اسطوره ای که در نهایت،روزی،
با غبار کهنه بر جلد کتابی کهن،
به باد فراموشی،
سپرده شد.
براده های یک ذهن:
من انگار معجزه ای هستم.مرا باور نمی کنند.مرا نمی بینند. نادر ابراهیمی»
درباره این سایت